صبح سه شنبه جلسه علنی مجلس شورای اسلامی با موضوع بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی دولت آغاز گردید. با توجه به زمان ناچیزی که به پایان عمر دولت یازدهم باقی است و البته از آن رو که این جلسه مهم ترین جلسه مجلس دهم نیز به شمار می رفت حائز اهمیت بود. از زمان آغاز به کار مجلس روی کار عمده فعالیت نمایندگان در تعیین مسئولیت های داخلی و تصویب طرح و لایحه گذشته بود، از همین روی این جلسه می توانست اولین آزمون مجلس امید باشد بعد از چند دوره ای که بهارستان رنگ اقتدار به خود ندیده بود. از آن رو که گزینه های پیشنهادی خصوصا وزیر محترم آموزش و پرورش در مجلس قبلی نیز البته برای تصدی پست وزارت علوم معرفی شده بود بر اهمیت کار مجلس افزوده بود.
 چیدمان نفرات برای تصدی این سه وزارتخانه از سوی دولت و البته سربلندی بهارستان در اولین آزمون بیانگر نکاتی بود که توجه به آن می تواند ما را در رسیدن به یک جامعه دموکراتیک که در آن تنوع و تکثر دیدگاه ها محترم شمرده شود، یاری کند.
با نزدیکی به فضای انتخابات همیشه این سوال در افکار عمومی نقش می بندد که استفاده از حق رای به عنوان یکی از حقوق پذیرفته شده و بدیهی شهروندان در دنیای امروز به چه میزان می تواند در تعیین سرنوشت سیاسی کشور تاثیر گذار باشد؟ سه شنبه روزی بود که می شد جواب این پرسش را گرفت! نهال امیدی که در هفتم اسفند سال گذشته کاشته شده بود در این روز شروع به ثمر دهی کرد و اولین میوه های آن رسیدن آغازید. بهارستان در جریان بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی، امید شهروندان را به یاس تبدیل نکرد تا پیش از گذشته اهمیت مشارکت سیاسی در تعیین سرنوشت خود عیان شود. آشتیانی در مجلس به خواب رفته نهم به یک بهانه نخ نما شده ( فتنه )که این روزها چماقی شده است که بر سر اصلاح طلبان از رسیدن به وزارت حساس علوم و تحقیقات بازماند تا روند توسعه آموزش عالی کشور در طول این سه سال گذشته ایستا باشد و وزیرش بر محاق.
نوامبر 2016در برگیرنده دو انتخاب حساس است سه شنبه بزرگ در ایران و آمریکا. بهارستان در سه شنبه بزرگ خود به معنای دقیق کلمه نشان داد که در راس امور است و بخشی از آب رفته را به جوی برگرداند. هیچ گزینه پیشنهادی از قبل تعیین شده نبود و البته هوش و دقت دولت و شخص رییس جمهور در معرفی افراد در این اتفاق کاملا عیان بود.
در یک جامعه مدنی شهروندان نقش اساسی در تعیین سرنوشت سیاسی کشور دارند و ما در داخل شاهد بودیم که بی میلی به شرکت در انتخابات چگونه می تواند به درازای چندین دهه مسیر توسعه و تعالی را به بن بست بکشاند. هر بار که شهروندان (آرا خاموش) به صندوق ها لبخند زده اند حاصلش را در کوتاه مدت درو کرده اند و البته که هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت. حضور حداکثری تا حدود بسیار زیادی مانع از حضور وکیل الدوله ها و بله قربان گوها در مجلس شد تا یکشنبه سیاه مجلس نهم با سه شنبه بزرگ مجلس دهم به خاطرات سپرده شود.  
به مدت بیش از یک دهه بود که فضایی همچون پریروز را در مجلس شاهد نبودیم! و چقدر برای رسیدن چنین روزی دلتنگ بودیم. قطعا آزمون بزرگ دیگری برای شهروندان در اردیبهشت 96 درانتظار است، با توجه به شواهد و قراین و خروج مارکوپولوی اصولگرایان از دایره انتخاب عمده پیش بینی ها از انتخاب مجدد روحانی حکایت دارد و اگر عزمی دوباره باشد قطعا در شوراها نیز از زمین خواری و سایر مفاسد اقتصادی و البته ادبیات احمدی نژادی خبری نخواهد بود.

یادداشت از وحید خدادادی